سخته؟

سخته؟...

سخته؟...

اگر وقت خوندم کتابو ندارید حداقل اینو بخونید پیام پر رمز و راز فاطمه زهرا(س) خیلی عظیم است!اگر بنا بود من بتوانم برای شما فاطمه زهرا (س)را بگویم که این دیگر فاطمه زهرا نبود.نمی شود گفت...مصیبت بود اگر اسلام فاطمه نداشت.مشکل جامعه این نیست که افراد منافق و دورو در آن هستند، منافق همیشه بوده  و هست، مشکل جامعه این بوده و هست که مردم نسبت به حضور فعال چنین افرادی حساس نباشند. کسانی بر سر کار آمده اند که معنویت و ارتباط انسان های جامعه با آسمان غیب برایشان چیزی نبود... این ها که بر سر کار آمده بودند اسلام را می خواستند و آن را دوست می داشتند اما اسلام را برای دنیایشان می خواستند.ما شیعیان به رهبری اهل بیت(ع) اسلام را دوست داریم، اما برای اینکه فدایش بشویم، نه اسلامی که فدای ما بشود... من و شما هم باید مواظب باشیم که اسلام و انقلاب اسلامی را برای چه می خواهیم؟ اگر انقلاب اسلامی را می خواهید که اسلام حاکم باشد، ان شاءالله فاطمی هستید و اگر انقلاب اسلامی را می خواهید که نان ارزان بشود، مواظب باشید در اسلام مقابل اسلام فاطمه(س) قرار نگیرید... (مقام لیله القدری حضرتفاطمه(س)،اصغر طاهر زاده،ص۱۰۵ سخته؟...

 اولین بار که لفظ لیله القدری حضرت زهرا(س) به گوشم خورد پارسال در اردوی صراطمان بود. همزمان یا نزدیکی های شب شهادت. آخرین کلاس اردو آقای باقرزاده دعوت شدند و طبق معمول  اشک درآوردن هایشان، بدون دم گرفتن، بدون شور خواندن، واحد می خواند، اصلا هم سعی در روضه خوانی نداشت.   عجیب میگفت، به حرف هایشان با تردید نگاه نمی کردم. عوضش خوب فکر کردم.   "اصلا شب قدر یعنی فاطمه(س)، "لیله القدر خیر من الف شهر"؛"شهر" را امام معنی می کنند...شاید فلسفه پنهان ماندن قبر هم همین است...اینکه ائمه می گویند شما در مصیبت ها به ما مراجعه می کنید و ما به مادرمان فاطمه(س)؛ یعنی سرو کار بزرگان باید با ایشان باشد نه امثال من..."   از ابتدا به یاد دارم که یادم داده بودند که فاطمه(س) الگو باشد برای من، برای ما، برای زنان مسلمان؛ اصلا راحتت کنم فاطمه(س) خیر النساء است؛ پس الگو باشد برای همه عالم.اما چگونه؟ به یاد ندارم! شاید یادم هم نداده باشند.   آنقدر لابه لای زندگی نامه های شهدا غرق شده بودم که فکر می کردم، اینکه من زن هستم محدودم می کند از تفنگ به دست گرفتن، از به جبهه رفتن، از تیر و ترکش خوردن. چه حسرتی سخته؟...

امروز تو حرم یه صوتی رو گوش می دادم... یه روزی یه بنده خدایی یه سگی رو برای نگهبانی خونش می بره، بعد چند سال که سگ پیر میشه اونو بیرون می کنه و یه سگ دیگه رو به جاش خونش می بره...شب خواب می بینه که یه جمعی پیش امام رضا(ع) هستن و حضرت روشون رو از اون بر می گردونن...علت رو که می پرسن می گن شاکی داری..این سگ...این از جوانی تو خونه تو خدمت کرده، نباید سر پیری ولش می کردی....   اینکه دیر اومدم و زودی باید برمی گشتم...اونم بدون اینکه یه دل سیر تو صحن انقلابت بشینم و از زاویه ی عشق گنبدتونو ببینم برام سخت بود.... اینکه چی شد که تو دل خانواده انداختی که غافلگیرم کنند و بیان مشهد و مدت اقامتم اینجا تمدید شه رو نمی دونم... اینکه خیلی یهویی این صوت به دستم می رسه... ولی... یه چیز مشترک بین همه اینا وجود داره... آقا یادتونه ما بغل مادرمون بودیم میومدیم تو این حرم...یه وقتی که صل الله علیک یا ابا الحسن می گفت و اشک می ریخت؟.اشکش ریخت رو صورتم ها... یه وقتی بچه بودیم، تو مجلس روضه ی شما، همزمان شیر و با اشک روضه خوردیم... آقا واسه شما بد می شه ها... مگه میشه از زمانی که طفل بودیم دم خونه تو باشیم و سخته؟...

سخته؟...